Łuszczyca

Czym jest łuszczyca?

Łuszczyca to przewlekła choroba skóry. Schorzenie ma podłoże immunologiczne i odpowiada za powstawanie zapalenia skóry. W przebiegu choroby dochodzi do zmian skórnych, takich jak: rumiane grudki i wykwity skórne. Choroba bardzo często występuje jednocześnie z innymi schorzeniami ogólnoustrojowymi, w tym z: chorobą reumatoidalną, cukrzycą, stłuszczeniem wątroby oraz cukrzycą. Choroba charakteryzuje się naprzemiennie występującymi okresami zaostrzenia objawów oraz ich remisją. Schorzenie może mieć także podłoże genetyczne.

Niestety łuszczyca może mieć bardzo duży wpływ na codzienne funkcjonowanie osoby chorej. Zmiany łuszczycowe zaburzają estetykę wyglądu pacjenta oraz mogą być przeciwwskazaniem do korzystania z takich aktywności jak basen i sauna wtedy, gdy objawy łuszczycy są wzmożone. W skrajnych przypadkach choroba może obniżać pewność siebie pacjenta, jego samoocenę, a także doprowadzić do stanów depresyjnych.

Najczęstsze odmiany łuszczycy

Ze względu na charakter choroby oraz jej objawy i przyczyny wyróżnia się kilka rodzajów łuszczycy. Poniżej przedstawiono te, które występują w społeczeństwie najczęściej.

Łuszczyca plackowata

To zdecydowanie najczęściej występująca odmiana łuszczycy. Według badań odpowiada ona nawet za 90% wszystkich przypadków. Choroba znana jest także jako łuszczyca zwyczajna lub zwykła. W przypadku łuszczycy zwykłej objawy choroby to m.in. owalne lub okrągłe zmiany skórne pokryte srebrną łuską. Choroba najczęściej atakuje plecy, głowę, nogi, kolana i łokcie. Zmiany chorobowe są w sposób widoczny oddzielone od zdrowej skóry.

Łuszczyca paznokci

Charakterystyczne objawy łuszczycy paznokci to: naparstkowanie paznokcia, onycholiza (oddzielenie się płytki paznokcie), grudki z żółtymi plamkami na płytce paznokcia (tzw. objaw plamy olejowej) oraz rogowacenie podpaznokciowe.

Łuszczyca paznokci jest trudna w diagnostyce, ponieważ jej pierwsze objawy są często mylone z grzybicą. To sprawia, że choroba rozwija się bardziej i wówczas trudniej nad nią zapanować. Łuszczyca paznokci jednakowo może dotyczyć nóg i rąk, jednak skala nasilenia objawów zależy od predyspozycji danej osoby oraz lokalizacji stanu zapalnego łuszczycy.

Łuszczyca stawowa

Łuszczyca stawowa znana jest także jako łuszczycowe zapalenie stawów. Może objawiać się ciężką postacią łuszczycy, która może zaatakować nie tylko stawy, ale także organy wewnętrzne i ścięgna. W skrajnych przypadkach łuszczycy stawowej może dojść do kalectwa oraz zwiększonego ryzyko zawału. Czym się objawia łuszczyca stawowa? Przede wszystkim stanami zapalnymi wielu stawów. W medycynie określana jest ciężką chorobą przewlekłą.

Postać stawowa łuszczycy wymaga regularnych ćwiczeń, aby zminimalizować ryzyko występowania reumatoidalnego zapalenia stawów, czy też takiej choroby jak: zniekształcające zapalenie stawów kręgosłupa. Jeżeli nie zastosujemy się do zaleceń lekarza, to choroby te w niektórych przypadkach wywołują zniekształcenia w funkcjonowaniu stawów i ich budowie. Jest to niebezpieczne dla pacjentów i negatywnie wpływa na ich codzienne życie.

Łuszczyca krostkowa

Objawia się tym, że na skórze osób chorych na łuszczycę pojawiają się ogniska zapalne. To zaczerwienione miejsca na skórze, w których pojawiają się charakterystyczne grudki z wydzieliną ropną. Choroba znana jest także jako łuszczyca krostkowa dłoni i stóp, ponieważ to te części ciała atakuje najczęściej.

W niektórych przypadkach stan zapalny może przenieść się na inne części ciała i będą towarzyszyły mu dodatkowe objawy w postaci: zmęczenia, świądu, gorączki z dreszczami oraz utraty apetytu.

Choroba zwana jest także jako łuszczyca uogólniona.

Łuszczyca odwrócona

To odmiana łuszczycy zwyczajnej, w której stan zapalny i zmiany skórne pojawiają się najczęściej w fałdach skórnych. Choroba znana jest także jako łuszczyca wysiękowa. Postać łuszczycy wysiękowej charakteryzuje się objawami w okolicach przestrzeni między pośladkami, narządów płciowych, pach, pachwin i pępka.

Największe ryzyko zachorowania na tę odmianę mają osoby otyłe, u których występują duże fałdy skórne oraz pacjenci zmagający się z wirusem HIV. U tych ostatnich można zaobserwować cięższy przebieg choroby i jest to spowodowane upośledzonym układem odpornościowym.

Łuszczyca w obrębie owłosionej skóry głowy

Choroba może objawiać się w obrębie owłosionej skóry głowy oraz nieowłosionej skóry głowy. W pierwszym przypadku znana jest jako łuszczyca owłosionej skóry głowy. Łuszczyca skóry głowy charakteryzuje się zmianami skórnymi na głowie, które mogą być bardzo bolesne oraz zaburzają estetykę wyglądu pacjenta. Poza łuszczeniem się skóry na linii włosów można zaobserwować także świąd.

Łuszczyca głowy jest przewlekłą chorobą, która może zostawić trwałe ślady na owłosionej skórze głowy i będzie przyspieszać proces łysienia. Na występowanie choroby wpływ może mieć kilka czynników, w tym m.in.: alkohol, palenie papierosów, infekcje wirusowe.

Łuszczyca kropelkowa

Ta odmiana choroby nazywana jest także łuszczycą drobnogrudkową. Jedynym objawem choroby jest występowanie drobnych zmian skórnych w postaci grudek. Mają one średnicę około kilku milimetrów. Jednym z czynników powstawania choroby są zakażenia migdałków podniebiennych oraz gardła. Rozpoznanie łuszczycy kropelkowej najczęściej ma miejsce u dzieci.

Erytrodermia łuszczycowa

To zdecydowanie najcięższa postać łuszczycy. Podczas choroby pojawiają się zmiany łuszczycowe w postaci czerwonych wykwitów. Stan zapalny może objąć nawet 90% powierzchni skóry. Jeżeli choroba nie zostanie odpowiednio szybko wykryta, to może wystąpić uszkodzenie naczyń krwionośnych.

W niektórych przypadkach występowanie choroby może wskazywać na rozwój choroby nowotworowej, dlatego niezbędne jest wykonanie specjalistycznych badań. Pozwoli to na wybranie bezpiecznej i właściwej metody leczenia.

Łuszczyca dorosłych typ II

Ta odmiana choroby jest bardzo zbliżona do łuszczycy zwykłej, jednak charakteryzuje się wiekiem pacjentów, w których się pojawia. Schorzenie tego typu dotyka osoby po 40. roku życia, stąd też jego nazwa.

Diagnostyka

Rozpoznanie choroby nie jest łatwe. Objawy kliniczne łuszczycy są podobne do innych chorób. Zależność ta dotyczy przede wszystkim odmiany paznokciowej i stawowej.

Łuszczyca - objawy

Ze względu na różne rodzaje łuszczycy, objawy i przebieg choroby mogą się różnić. Wpływ na nasilenie objawów oraz ich występowanie ma także podłoże genetyczne, oraz styl życia pacjenta. Do najczęstszych objawów zalicza się jednak:

• wypryski skórne otoczone zaczerwienioną skórą;
• świąd;
• ból;
• pieczenie;
• zgrubiałe paznokcie ze wgłębieniami;
• nadmierne rogowacenie naskórka;
• plamki na skórze;
• wykwity skórne;
• grudki z wydzieliną ropną;
• krwawiące pęknięcia;
• zmęczenie i ogólne osłabienie organizmu.

Niezależnie od rodzaju łuszczycy pierwsze jej objawy często widoczne są na skórze głowy. O tym jak dokładnie wygląda łuszczyca, decyduje jej nasilenie oraz odmiana. W początkowej fazie zamiast łuszczycy podejrzewane są takie choroby jak reumatoidalne zapalenie stawów lub grzybica paznokci.

Łuszczyca skóry diagnozowana jest często na podstawie takich objawów jak:

• Objaw Auspitza – gdy po zdrapaniu łusek dochodzi do uszkodzenia naczynek krwionośnych i pojawia się krew;
• Objaw świecy stearynowej – zdrapane łuski wyglądają niczym kawałki świecy.

Przyczyny łuszczycy

Obecne badania klinicznie nie wykazały jednoznacznej odpowiedzi na to, co wpływa występowanie łuszczycy. W związku z tym branych pod uwagę jest wiele czynników zwiększających ryzyko występowania choroby. Są to:

• czynniki genetyczne (jeżeli u rodziców zdiagnozowano łuszczycę, to prawdopodobieństwo zachorowania dziecka wynosi nawet 50%);
• podłoże immunologiczne (zaburzenia komórek Langerhansa i limfocytów T);
• zakażenia chorobą zakaźną wywołaną gronkowcami i paciorkowcami;
• nadmierny stres;
• nałogi: palenie papierosów i alkohol;
• niektóre leki;
• niewłaściwe kosmetyki;
• zła higiena;
• zaburzenia metaboliczne i hormonalne;
• ciąża;
• poród.

Leczenie łuszczycy do 25% powierzchni skóry

Jak leczyć łuszczycę? Przede wszystkim należy postawić na zwalczanie zmian łuszczycowych na skórze oraz doprowadzenie do remisji choroby i utrzymanie jej w długiej perspektywie. Jeżeli zmiany skórne obejmują do 25% powierzchni skóry pacjenta, to wdrażane jest leczenie ogólne zewnętrzne. W tym celu podaje się preparaty keratolityczne, które powodują zmniejszenie ilości łusek. Najczęściej w ich składzie znajdują się kwas salicylowy oraz mocznik w dużym stężeniu. Mogą to być dedykowane kosmetyki lub preparaty medyczne. W takich sytuacjach stosuje się leczenie miejscowe.

Dermatolog na bazie oceny histopatologicznej wybiera odpowiednią kurację. Czasami stosuje się dostępne na receptę kortykosterydy i pochodne witaminy D.

Leczenie łuszczycy powyżej 25% powierzchni skóry

Nieco inaczej wygląda leczenie choroby w sytuacjach, gdy stan zapalny obejmuje ponad 25% powierzchni skóry pacjenta. Wówczas leczenie miejscowe może nie być wystarczające i wprowadza się leki immunosupresyjne. Są to m.in. leki biologiczne, retinoidy, cyklosporyna A i metotreksat. Specyfika tych leków sprawia, że wymagają dodatkowego wsparcia, ponieważ są dużym obciążeniem dla organizmu.

Duża powierzchnia stanu zapalnego może negatywnie oddziaływać na psychikę pacjenta, dlatego często wprowadzana jest także psychoterapia.

Leki stosowane w leczeniu łuszczycy

Przy leczeniu łuszczycy stosuje się różne medykamenty. Wśród nich warto wymienić:

• dziegcie węglowe;
• analogi witaminy D3 (mają właściwości przeciwzapalne);
• cignolinę (złuszcza skórą i ma działanie grzybobójcze i bakteriobójcze);
• retinoidy (stosowane m.in. u osób z łuszczycą oporną);
• metotreksat;
• fototerapię;
• fotochemiotoerapię PUVA;
• cyklopsorynę A (w średnio nasilonej aktywnej postaci łuszczycy);
• leki biologiczne.

Wśród przeciwwskazań do stosowania wybranych leków znajduje się uczulenie na wybrane ich składniki oraz współistnienie innych schorzeń. Każdorazowo preparat przepisywany jest po konsultacji z lekarzem, który na względzie ma dobro i bezpieczeństwo pacjenta. Leczenie schorzenia powinno być prowadzone tylko pod ścisłą kontrolą lekarza prowadzącego.

Co jeszcze warto wdrożyć w leczeniu?

Niezależnie od odmiany łuszczycy warto zwrócić uwagę na zmianę stylu życia. Osoby chore lub znajdujące się w grupie ryzyka powinny ograniczyć swoją ekspozycję na stres oraz zastosować zdrową dietę. Rekomenduje się odejście od nałogów, w tym przede wszystkim picia alkoholu i palenia papierosów. Te czynniki zwiększają ryzyko zachorowania na łuszczycę. W ramach profilaktyki powinno się postawić na regularne badania oraz wysiłek fizyczny i wzmocnienie układu odpornościowego.

Czy łuszczycę można wyleczyć?

Łuszczyca jest chorobą przewlekłą, dlatego nie można jej wyleczyć. Wdrożenie odpowiedniego leczenia oraz odpowiednia higiena pomagają w normalnym funkcjonowaniu i minimalizują ryzyko występowania zaostrzenia objawów w przebiegu choroby. Zmiana stylu życia i wdrożenie leczenia to podstawa, dzięki której można w dłuższym okresie utrzymać stan remisji choroby.

Zapraszamy do skorzystania z konsultacji online

Skutecznie dobrane leczenie pozwala osobom chorym na łuszczycę na w miarę normalne funkcjonowanie. Lekarzem prowadzącym w przypadku łuszczycy jest dermatolog. Diagnoza powinna odbyć się w stacjonarnym gabinecie, jednak w przypadku kontynuowania terapii można postawić na konsultację medyczną online. W jej trakcie specjalista przepisze leki zgodne z dotychczasowymi zaleceniami oraz przeprowadzi dokładny wywiad w celu zbadania postępów w leczeniu, oraz występowania ewentualnych skutków ubocznych. Podczas każdej konsultacji medycznej na pierwszym miejscu stawiane jest bezpieczeństwo i zdrowie pacjenta.

W naszym serwisie możecie skorzystać z profesjonalnej konsultacji medycznej online, która może zakończyć się wystawieniem e-recepty na zakup leków wspierających walkę z łuszczycą. Medykamenty przepisywane są tylko w sytuacji, gdy lekarz uzna to za stosowne. Zapraszamy do skorzystania z naszych usług i przeprowadzenia regularnych badań stanu swojego zdrowia.