Łuszczyca u dzieci – czym się charakteryzuje?

Początki łuszczycy u dzieci – przyczyny

Początki łuszczycy u dzieci pojawiają się najczęściej około 10. roku życia. Pomimo tego, że choroba ta jest schorzeniem uwarunkowanym genetycznie, jej objawy nie występują u niemowląt zaraz po urodzeniu. W niektórych przypadkach pierwsze symptomy łuszczycy mogą pojawić się u dzieci po ukończeniu 2. roku życia. 

Głównym czynnikiem wywołującym łuszczycę u dzieci są zaburzenia w prawidłowym funkcjonowaniu układu immunologicznego. Łuszczycowe zmiany skórne mogą pojawić się w wyniku infekcji bakteryjnych górnych dróg oddechowych (np. anginy ropnej), infekcji wirusowych (różyczki, odry, ospy wietrznej) czy nieleczonej próchnicy. Wykwity tworzą się na skórze zwykle w ciągu 10-20 dni po przebyciu choroby. 

Dużą rolę w pojawieniu się zmian skórnych u dzieci odgrywają zaburzenia gospodarki hormonalnej w okresie dojrzewania oraz nadmierny stres w wieku szkolnym, a także urazy i uszkodzenia skóry, w tym skaleczenia i otarcia naskórka. Niewłaściwa dieta, w której przeważają tłuszcze zwierzęce i ostre przyprawy, mogą prowadzić do zaostrzenia objawów łuszczycy. 

Łuszczyca jest chorobą o przewlekłym charakterze z tendencją do samoistnego ustępowania i częstych nawrotów. Choć nie jest chorobą zakaźną, ze względu na nieestetyczne zmiany skórne, może prowadzić do rozwoju otyłości, cukrzycy, depresji oraz stanów lękowych. Łuszczyca u dzieci jest chorobą nieuleczalną, a najczęściej jej diagnozowaną postacią jest łuszczyca plackowata i łuszczyca kropelkowa. Łuszczyca krostkowa u dzieci pojawia się rzadko i zazwyczaj ma łagodny przebieg w przeciwieństwie do erytrodermii łuszczycowej, która wymaga hospitalizacji.

Łuszczyca u dzieci – objawy

Charakterystycznym objawem łuszczycy u dzieci są zaróżowione lub czerwonobrunatne wykwity skórne w postaci niewielkich grudek. W wyniku rogowacenia powstałych zmian skórnych, grudki pokrywają się srebrzystą łuską, która powoduje nieestetyczne łuszczenie się skóry. Łuska, czyli tzw. blaszki łuszczycowe, pojawiają się w wyniku nieprawidłowego podziału naskórka, przez co zewnętrzna warstwa skóry pogrubia się i tworzy nadmierne gromadzenie się warstw martwych komórek. Po zdrapaniu łuski zmiany skórne przypominają błyszczącą, podobną do pokrytej woskiem powierzchnię (jest to tzw. objaw świecy stearynowej). 

Dotykanie i drapanie wykwitów skórnych może powodować ich rozprzestrzenienie się na pozostałe partie ciała. W wyniku urazu lub uszkodzenia naskórka, np. poprzez skaleczenie lub otarcie, na skórze nieobjętej do tej pory łuszczycą po około 8-14 dniach pojawiają się w jej obrębie łuszczycowe zmiany skórne, określane objawem Köbnera. 

Łuszczyca u dziecka występuje najczęściej na skórze łokci, kolan, pośladków i głowy, rzadziej na dłoniach i stopach. Skóra objęta stanem zapalnym jest wysuszona, zaczerwieniona i uporczywie swędzi. Objawom dermatologicznym może towarzyszyć także gorączka, dreszcze, ogólne osłabienie organizmu oraz łuszczycowe zapalenie stawów. Zmiany łuszczycowe u dzieci pojawiają się również na paznokciach, powodując rozwarstwienie płytki, która staje się cienka, żółta i pofalowana. 

Łuszczyca u dzieci – leczenie

Łuszczyca jest chorobą o przewlekłym charakterze z okresami zaostrzeń i remisji, dlatego leczenie łuszczycy u dzieci opiera się przede wszystkim na leczeniu miejscowym z wykorzystaniem preparatów nanoszonych na skórę oraz doustnych leków na łuszczycę. 

W łagodnym stadium zaawansowania choroby wykorzystuje się przede wszystkim preparaty o działaniu miejscowym, które nakłada się na skórę – maści, szampony, olejki lub kremy. Właściwa pielęgnacja ma kluczowe znaczenie w leczeniu łuszczycy u dzieci i jest uzupełnieniem terapii farmakologicznej. Stosowanie produktów drogeryjnych może nasilać objawy choroby, dlatego zaleca się używanie dostępnych w aptekach dermokosmetyków, których działanie łagodzi podrażnienia skóry i oczyszcza ją ze zrogowaciałego naskórka, zmniejsza stan zapalny i uporczywe swędzenie, a także wpływa na regenerację zewnętrznej warstwy skóry.

Leczenie środkami farmakologicznymi opiera się głównie na stosowaniu doustnych leków lub preparatów do stosowania zewnętrznego. Zawierają one najczęściej kortykosteroidy oraz retinoidy (pochodne witaminy A), cygnolinę oraz dziegcie. W ciężkich przypadkach łuszczycy wykorzystywane są organiczne związki chemiczne, antybiotyki oraz leki biologiczne, takie jak efalizumab czy alefacept. 

Dużą rolę w łagodzeniu łuszczycowych zmian skórnych u dzieci odgrywa również wzmacnianie odporności oraz zbilansowana dieta z ograniczeniem spożycia wysokoprzetworzonej żywności, tłuszczów zwierzęcych, cukrów prostych i ostrych przypraw.