Łuszczyca kropelkowa – przyczyny, objawy i leczenie

Łuszczyca kropelkowa – przyczyny

Łuszczyca kropelkowa, określana także łuszczycą kropelkowatą lub drobnogrudkową, jest jedną z najczęściej diagnozowanych odmian łuszczycy pospolitej. Jej pierwsze symptomy występują zwykle u dzieci i młodzieży pomiędzy 8. a 12. rokiem życia, ale mogą pojawić się również u osób dorosłych przed trzydziestką. 

Przyczyny łuszczycy kropelkowej nie są do końca znane. Pierwsze objawy dermatozy pojawiają się zazwyczaj w wyniku zakażenia bakteryjnego górnych dróg oddechowych, wywołanego przez paciorkowce (np. w przebiegu anginy ropnej), zwykle w ciągu dwóch lub trzech tygodni po chorobie, jednak dolegliwości mogą pojawić się już w trakcie trwania infekcji. 

Podobnie jak w przypadku pozostałych postaci łuszczycy, łuszczyca kropelkowa spowodowana jest zaburzeniami w prawidłowym funkcjonowaniu układu odpornościowego. Należy do chorób o podłożu autoimmunologicznym, co oznacza, że organizm traktuje własne tkanki jako obce, co przejawia się występowaniem zmian łuszczycowych na skórze lub łuszczycowym zapaleniem stawów. 

Podłożem łuszczycy kropelkowej są również uwarunkowania genetyczne (choroba jest zwykle dziedziczona po rodzicach) oraz zewnętrzne czynniki wyzwalające, do których należą: 

• infekcje wirusowe u dzieci (ospa wietrzna, różyczka, odra) i u dorosłych (półpasiec), 
• stosowanie niektórych leków, w tym niesteroidowych leków przeciwzapalnych, beta-blokerów u osób z nadciśnieniem i węglanu litu w środkach przeciwdepresyjnych,
• zaburzenia gospodarki hormonalnej w okresie dojrzewania, 
• niewłaściwa higiena skóry, 
• przewlekły stres, 
• urazy i uszkodzenia skóry, w tym skaleczenia, rany, oparzenia, otarcia, 
• niewłaściwa dieta z przewagą tłuszczy zwierzęcych, cukrów prostych i ostrych przypraw, 
• niewyleczone ogniska zapalne, takie jak próchnica czy zapalenie migdałków podniebiennych, 
• używki, zwłaszcza palenie papierosów i nadużywanie alkoholu.

Łuszczyca kropelkowa – objawy

Łuszczyca kropelkowata charakteryzuje się występowaniem owalnych wykwitów skórnych w postaci różowych, czerwonych lub czerwonobrunatnych grudek o niewielkich rozmiarach, których średnica nie przekracza zwykle kilku milimetrów. Zmianom łuszczycowym często towarzyszy rumień i uczucie świądu. Dotykanie i drapanie wykwitów może prowadzić do pękania i krwawienia naskórka, a także rozprzestrzeniania się grudek na pozostałe obszary ciała. Uszkodzenie naskórka w wyniku skaleczenia, zadrapania lub otarcia, w ciągu 8-14 dni od urazu, prowadzi do pojawienia się łuszczycowych zmian skórnych na skórze nieobjętej do tej pory łuszczycą. 

Wykwity skórne w przebiegu łuszczycy kropelkowej pojawiają się na nogach (głównie na kolanach), rękach (przede wszystkim na łokciach), tułowiu, plecach (zwłaszcza w okolicy lędźwiowo-krzyżowej), klatce piersiowej i na owłosionej skórze głowy. Wraz z postępowaniem choroby, zmiany pokrywają się srebrzystą łuską, której towarzyszy nadmierne łuszczenie się skóry. Po zdrapaniu blaszek łuszczycowym skóra staje się błyszcząca i przypomina powierzchnię pokrytą woskiem. Jest to tzw. objaw świecy stearynowej.

U niektórych chorych, poza objawami dermatologicznymi, mogą pojawić się także symptomy ogólne, takie jak podwyższona temperatura ciała, dreszcze czy uczucie rozbicia i osłabienia. 

Ze względu na charakter zmian skórnych oraz ich lokalizacji, wykwity skórne mogą przypominać trądzik lub alergię (kontaktową czy wziewną), natomiast łuszczyca na twarzy często bywa mylona z trądzikiem młodzieńczym. Wraz z postępowaniem choroby, wykwity skórne mogą obejmować coraz większe obszary ciała, zmieniając swój charakter na inną postać łuszczycy, w tym łuszczycę miejsc intymnych czy łuszczycę krostkową. 

Łuszczyca kropelkowa – leczenie

Łuszczyca kropelkowa ma zwykle łagodny lub umiarkowany przebieg. Ma jednak charakter nawrotowy z okresami zaostrzeń i remisji, co oznacza, że nawet po skutecznym wyleczeniu łuszczycowych zmian skórnych pacjent może doświadczyć kolejnego epizodu choroby w przyszłości.

Ze względu na to, że łuszczyca jest chorobą nieuleczalną, leczenie łuszczycy kropelkowej opiera się przede wszystkim na łagodzeniu objawów choroby z wykorzystaniem:  

• leczenia miejscowego, podczas którego wykorzystywane są preparaty nanoszone na skórę, które hamują nadmierną proliferację naskórka i łagodzą stan zapalny, 
• leczenia ogólnego, z użyciem preparatów do stosowania zewnętrznego oraz doustnych leków na łuszczycę,
• fototerapii, 
• właściwej pielęgnacji skóry, stosowanej jako uzupełnienie terapii farmakologicznej, w oparciu o dermokosmetyki dostępne w aptekach. 

Do leczenia zewnętrznego wykorzystywane są najczęściej emolienty, w tym maść salicylowa, solankowa lub mocznikowa, a także cygnolina, dziegcie, witamina D i kortykosteroidy. 

Leczenie ogólnoustrojowe stosowane jest w cięższych przypadkach łuszczycy i opiera się na podawaniu pacjentom retinoidów, czyli pochodnych witaminy A, cyklosporyny A, metotreksatu, hydroksymocznika czy leków biologicznych.