Urotrim
Wypełnij wywiad, opłać konsultację, kod do
Wszystko załatwisz w trzech prostych krokach
Wypełnij wywiad, opłać konsultację, kod do
Zapraszamy do zapoznania się z charakterystyką medyczną leku Urotrim, jego składem, mechanizmem działania, wskazaniami i przeciwwskazaniami do stosowania oraz potencjalnymi działaniami niepożądanymi.
Zgodnie z klasyfikacją medyczną lek Urotrim to preparat o działaniu przeciwbakteryjnym. Dostępny jest tylko na receptę po wcześniejszej konsultacji medycznej. Jego głównym składnikiem jest substancja czynna trimetoprim. Lek można przyjmować tylko na wyraźne wskazanie lekarza. Obecnie wyróżnia się kilka podstawowych wskazań do jego przyjmowania. Lek Urotrim ma postać tabletek powlekanych i dostępny jest w wariantach zawierających 100 mg lub 200 mg substancji czynnej. O przepisaniu konkretnej dawki decyduje lekarz prowadzący na podstawie przeprowadzonych badań medycznych.
Najnowsze przepisy refundacyjne weszły w życie 1 listopada 2023 roku. Zgodnie z nimi lek Urotrim nie podlega refundacji na żadnym poziomie niezależnie od wskazania lekarskiego i przepisanej dawki leku. Oznacza to, że pacjent musi pokryć całkowity koszt zakupu preparatu w aptece. Ostateczna cena leku Urotrim zależy od marży narzuconej przez daną aptekę. Średnie ceny preparatu wynoszą:
Podstawowym składnikiem leku Urotrim jest trimetoprim. W zależności od wybranej dawki jedna tabletka powlekana zawiera 100 mg lub 200 mg tej substancji. Do pozostałych składników leku należą: celuloza mikrokrystaliczna, stearynian magnezu, krospowidon, dwutlenek tytanu E171, triacetyna, laktoza jednowodna, hypromeloza, makrogol 3000, tlenek żelaza żółty E172, żółcień chinolinowa oraz tlenek żelaza czarny E172.
Lek należy stosować ostrożnie i zgodnie z zaleceniami lekarza prowadzącego. Podstawowe wskazania do jego przyjmowania to:
Po konsultacji medycznej lek może być stosowany u osób dorosłych, młodzieży oraz dzieci w wieku powyżej 3. miesiąca życia. Za działanie preparatu odpowiada substancja czynna. Charakteryzuje się ona właściwościami bakteriostatycznymi. Po dostaniu się do organizmu odpowiada za hamowanie syntezy mukoprotein bakteryjnych poprzez wywołanie zaburzeń czynności reduktazy kwasu foliowego. Dzięki temu namnażanie się bakterii nie jest możliwe i organizm stopniowo je zwalcza. Odpowiednie dobranie preparatu do rodzaju bakterii gwarantuje wysoką skuteczność terapeutyczną Urotrim.
O dawkowaniu decyduje lekarz, który bierze pod uwagę rodzaj schorzenia, wiek pacjenta oraz indywidualne predyspozycje jego organizmu. Nie należy stosować większej niż zalecana dawki leku Urotrim, ponieważ nie wpływa to na poprawę skuteczności leczenia. Jednocześnie może prowadzić to do przedawkowania leku. Lekarz może zalecić płukanie żołądka przy przedawkowaniu leku. Specjalista zaleca rekomendowaną dawkę terapeutyczną, której należy przestrzegać. Jeżeli przydarzy się pominięcie zastosowania leku Urotrim, to nie należy stosować podwójnej dawki w celu jej nadrobienia. Tabletki powlekane Urotrim należy połykać w całości i popijać niewielką ilością wody. W leczeniu ostrych zakażeń niepowikłanych dróg moczowych dawkowanie wygląda następująco:
Leczenie ostrych niepowikłanych zakażeń dróg moczowych trwa zazwyczaj 5 dni (jednak nie dłużej niż 2 tygodnie), a pierwszą dawkę leku pierwszego dnia terapii można podwoić. Przy zapobieganiu nawracającym zakażeniom dróg moczowych standardowe dawki to:
Długości okresu przyjmowania leku Urotrim w tym wskazaniu ustalane są w sposób indywidualny. Zazwyczaj terapia trwa 3-6 miesięcy, jednak może być wydłużona do dwóch lat. Leczenie zakażeń dróg oddechowych:
W tym wskazaniu pierwszą dawkę pierwszego dnia można podwoić. Jeżeli mamy do czynienia z pacjentami z zaburzeniami czynności nerek, to lekarz zaleci dawkę zmniejszoną dostosowaną do indywidualnych predyspozycji pacjenta. Osoby takie powinny znajdować się pod szczególną kontrolą. Jednocześnie leku nie należy stosować przy ciężkiej niewydolności nerek.
Podczas przyjmowania leku Urotrim mogą pojawić się skutki uboczne. Nie występują one u każdego pacjenta. Zależy to od indywidualnych predyspozycji organizmu. Do przykładowych działań niepożądanych należą:
W przypadku zahamowania czynności szpiku lekarz zaleci odstawienie leku i podanie kwasu folinowego, aż do momentu odzyskania prawidłowej czynności szpiku. Przy każdych niepokojących objawach należy skonsultować się z lekarzem. W niektórych przypadkach niezbędne może być przerwanie stosowania leku Urotrim, jednak decyduje o tym lekarz.
Istnieją określone przeciwwskazania do stosowania leku Urotrim. Lekarz powinien dobrze znać historię medyczną swojego pacjenta, zanim zdecyduje się na przepisanie tego środka. Podstawowym przeciwwskazaniem jest nadwrażliwość na substancję czynną lub jakikolwiek inny składnik preparatu. Ponadto lek nie może być stosowany u pacjentów, u których występują:
Dodatkowo w określonych sytuacjach należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania leku Urotrim. Każdy przypadek powinien być omówiony indywidualnie i nie należy stosować leku Urotrim bez wiedzy lekarza. W przypadku długotrwałego leczenia (kilka miesięcy) pacjent powinien przeprowadzać badania kontrolne krwi minimum co cztery tygodnie. Ponadto w trakcie terapii należy unikać ekspozycji organizmu na promieniowanie słoneczne oraz ograniczyć korzystanie z solarium. Przed rozpoczęciem stosowania preparatu należy dokładnie zapoznać się z ulotką dołączoną do opakowania oraz skonsultować się z lekarzem.
Pacjent ma obowiązek poinformowania lekarza o wszystkich stosowanych obecnie lub w niedalekiej przeszłości lekach. Jest to związane z tym, że Urotrim może wchodzić z nimi w interakcje i wzajemnie zmieniać swoje działanie. Szczególną ostrożność należy zachować w przypadku takich środków farmakologicznych jak:
Szczegółowy wykaz wszystkich tych substancji znajduje się na ulotce dołączonej do opakowania. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą.
Na rynku jest niewiele dostępnych podobnych leków do Urotrim. Jako jego zamiennik uznawany jest Trimesan, jednak zawiera on taką substancję czynną w innej postaci. O możliwości zastosowania wybranego z nich decyduje lekarz prowadzący, który ma na względzie bezpieczeństwo pacjenta.