Mirtor

Mirtor — co to za lek, dla kogo jest przeznaczony?

Zgodnie z klasyfikacją medyczną Mirtor to lek przeciwdepresyjny przeznaczony do leczenia depresji. Dostępny jest tylko na receptę i ma postać tabletek ulegających rozpadowi w jamie ustnej. W swoim składzie zawiera substancję czynną mirtazapinę. Mirtor przeznaczony jest do leczenia depresji u osób dorosłych. W sporadycznych przypadkach można podawać go młodszym pacjentom, ale tylko na wyraźne wskazanie lekarza prowadzącego i z zachowaniem najwyższych standardów bezpieczeństwa.

Za działanie leku odpowiada zawarta w nim mirtazapina. Substancja ta wpływa na blokowanie odpowiednich receptorów adrenergicznych i serotoninergicznych. Dzięki temu dochodzi do wzmocnienia neuroprzekaźnictwa noradrenergicznego oraz serotoninergicznego. Prowadzi to do redukcji negatywnych objawów depresji oraz do uspokojenia pacjenta. Ponadto lek ten wykazuje działanie przeciwhistaminowe.

Ile kosztuje lek Mirtor? Cena, refundacja

Uśrednione ceny leku w aptece to:

• Mirtor (15 mg, 30 tabletek) - 25,00 PLN;

• Mirtor (30 mg, 30 tabletek) - 35,80 PLN;

• Mirtor (45 mg, 30 tabletek) - 39,90 PLN.

Cena leku Mirtor zależy od marży narzuconej przez daną aptekę. Obecnie środek dostępny jest w trzech wariantach opakowaniach, które różnią się stężeniem substancji czynnej w tabletkach. Zgodnie z obowiązującymi przepisami lek Mirtor nie podlega refundacji na żadnym poziomie niezależnie od wskazania medycznego i wieku pacjenta.

Mirtor — pełny skład leku

Podstawowym składnikiem leku Mirtor jest substancja czynna mirtazapina. Pozostałe składniki leku to: celuloza mikrokrystaliczna, mannitol, krospowidon, aromat truskawkowo-guaranowy, aspartam, krzemionka koloidalna bezwodna, aromat miętowy, stearynian magnezu.

Mirtor — stosowanie

Dawkowanie i stosowanie leku Mirtor powinno być zgodne z zaleceniami lekarza. Tabletki przeznaczone są do przyjmowania doustnego. Rekomenduje się stosować lek codziennie o tej samej porze. Optymalnie, jeżeli jest to jedna dawka wieczorem. Lekarz w określonych sytuacjach może zalecić stosowanie dwóch dawek podzielonych w ciągu dnia, w tym jednej rano, a drugiej wieczorem.

Standardowe dawkowanie leku to:

• zalecana dawka początkowa to 15 mg lub 30 mg na dobę;

• po kilku dniach leczenia lekarz może zalecić zwiększenie dawki leku Mirtor do poziomu 45 mg na dobę.

Zmniejszenie dawki leku Mirtor może być wskazane w przypadku pacjentów w podeszłym wieku, z zaburzeniami czynności nerek oraz z zaburzeniami czynności wątroby. Nie wolno stosować większej niż zalecana dawki leku. Nie wpływa to na poprawę skuteczności działania leku i może powodować działania niepożądane leków przeciwdepresyjnych związane z przedawkowaniem substancji czynnej. Jednocześnie nie wolno przekraczać dawki maksymalnej na poziomie 45 mg. Długość trwania terapii lekiem Mirtor ustalana jest przez lekarza. Standardowo środek przyjmuje się długotrwale aż do całkowitego ustąpienia objawów (nawet przez minimum 6 miesięcy). Następnie pod kontrolą lekarza lek należy odstawiać stopniowo, aby zredukować ryzyko wystąpienia objawów odstawiennych lub nawrotu objawów depresji.

Mirtor — w ciąży i okresie karmienia

Nie powinno się stosować leku Mirtor u kobiet w ciąży. Lekarz może jednak podjąć taką decyzję, jeżeli korzyści z tym związane znacznie przewyższają ewentualne ryzyko. Jest to związane z tym, że preparat może powodować działania niepożądane ze strony noworodka, w tym m.in.: przetrwałe nadciśnienie płucne noworodków. Lek ten nie powinien być przyjmowany przez kobiety w okresie karmienia piersią. Substancja czynna przenika do mleka matki i może powodować działania niepożądane ze strony dziecka. Jeżeli stosowanie leku Mirtor w tej grupie pacjentek jest wskazane, to należy przerwać karmienie piersią.

Mirtor — skutki uboczne stosowania leku Mirtor

W trakcie leczenia depresji lekiem Mirtor mogą występować działania niepożądane. Nie dotyczą one każdego pacjenta. Rodzaj i nasilenie skutków ubocznych zależą od indywidualnych predyspozycji organizmu pacjenta. Jeżeli wystąpią jakiekolwiek poniższe objawy, to należy niezwłocznie przerwać stosowanie leku i skontaktować się z lekarzem:

• wzmożony nastrój i wzmożona aktywność psychiczna (mania);

• zażółcenie białkówek oczu i skóry (mogą wskazywać żółtaczkę);

• napady padaczkowe (drgawki);

• myśli samobójcze i myśli o samookaleczeniu się;

• oznaki zakażenia (np.: nagła wysoka gorączka, owrzodzenie jamy ustnej, ból gardła, zaburzenia produkcji krwinek, zahamowanie czynności szpiku kostnego);

• ciężkie reakcje skórne (np.: czerwonawe plamki, złuszczenie skóry, owrzodzenia w jamie ustnej, gardle, nosie, na oczach i na narządach płciowych, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół DRESS lub zespół nadwrażliwości na leki).

Ponadto w trakcie terapii obserwowano takie działania niepożądane jak m.in.:

• zawroty głowy;

• letarg;

• suchość w jamie ustnej;

• ból głowy;

• uspokojenie lub senność;

• zwiększony apetyt i przyrost masy ciała;

• bóle stawów;

• bóle mięśni;

• zaparcia;

• wymioty;

• drgawki lub drżenie;

• wysypka lub wykwity skórne;

• bóle pleców;

• zawroty głowy lub omdlenia podczas zmiany pozycji (niedociśnienie ortostatyczne);

• zaburzenia snu;

• zaburzenia pamięci;

• uczucie lęku;

• dezorientacja;

• intensywne marzenia senne;

• zmęczenie;

• opuchlizna;

• nagląca potrzeba ruchu;

• omamy;

• pobudzenie;

• obniżone ciśnienie krwi;

• zespół niespokojnych nóg;

• uczucie drętwienia jamy ustnej (niedoczulica jamy ustnej);

• nieprawidłowe odczucia skórne;

• koszmary senne;

• agresywne zachowania;

• drgawki kloniczne mięśni;

• parestezje jamy ustnej;

• niedobór sodu we krwi;

• zaburzenia mowy;

• nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego;

• rumień wielopostaciowy;

• pęcherzowe zapalenie skóry;

• podwyższony poziom stężenia kinazy kreatynowej we krwi;

• lunatyzm;

• trudności w oddawaniu moczu (zatrzymanie moczu);

• ciemnienie lub odbarwienie moczu (rabdomioliza);

• przedłużona lub bolesna erekcja;

• podwyższony poziom stężenia prolaktyny we krwi;

• i inne.

Wszystkie odnotowywane skutki uboczne wraz z częstotliwością ich występowania wymieniono w ulotce dołączonej do opakowania. Wszelkie objawy niepożądane należy zgłaszać lekarzowi.

Mirtor — przeciwwskazania, środki ostrożności

Każdy przypadek powinien być indywidualnie zdiagnozowany. Nie należy stosować leku Mirtor w sytuacji, gdy:

• pacjent ma uczulenie na mirtazapinę lub jakikolwiek inny składnik leku;

• pacjent w ciągu ostatnich dwóch tygodni przyjmował leki z grupy inhibitorów monoaminooksydazy (IMAO);

Ponadto w określonych sytuacjach należy zachować ostrożność. Dotyczy to pacjentów, u których kiedykolwiek wystąpiły takie stany jak: złuszczenie skóry, ciężka wysypka skórna, owrzodzenie jamy ustnej lub pęcherze po przyjęciu leku Mirtor. Ponadto środki ostrożności należy zachować, jeżeli u pacjenta występują lub występowały m.in.:

• myśli samobójcze i nasilenie objawów depresji;
• choroby wątroby (w tym żółtaczka);
• napady padaczki;
• choroby serca;
• choroby nerek;
• niskie ciśnienie krwi;
• depresja maniakalna;
• schizofrenia;
• choroby oka;
• cukrzyca;
• wybrane zaburzenia rytmu serca;
• trudności w oddawaniu moczu;
• ciężkie reakcje skórne (np. zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka) po przyjęciu leku Mirtor;
• owrzodzenie jamy ustnej, ból gardła, gorączka o nieznanej przyczynie po przyjęciu leku Mirtor.

Mirtor — interakcje z innymi lekami

Pacjent ma obowiązek poinformowania lekarza o wszystkich stosowanych obecnie oraz w niedalekiej przeszłości lekach. Jest to związane z tym, że mirtazapina może wchodzić w interakcje z innymi środkami farmakologicznymi i wzajemnie zmieniać swoje działanie. Przeciwwskazane jest stosowanie leku Mirtor w skojarzeniu z inhibitorami monoaminooksydazy (IMAO), do których należą m.in. leki przeciwdepresyjne tranylcypromina i moklobemid oraz selegilina stosowana w leczeniu choroby Parkinsona. Przed rozpoczęciem stosowania leku Mirtor muszą upłynąć minimum dwa tygodnie od przyjęcia ostatniej dawki IMAO.

Ponadto szczególną ostrożność należy zachować w przypadku takich środków farmakologicznych jak:

• inne leki przeciwdepresyjne, w tym SSRI, L-tryptofan lub wenlafaksyna;
• sole litu (stosowane w leczeniu niektórych zaburzeń psychiatrycznych);
• tryptany (stosowane w leczeniu migreny);
• preparaty zawierające ziele dziurawca zwyczajnego (stosowane w leczeniu depresji);
• leki przeciwpadaczkowe (np.: fenytoina, karbamazepina);
• leki przeciwzakrzepowe (np. warfaryna);
• leki stosowane w leczeniu gruźlicy (np.: ryfampicyna);
• leki mogące wpływać na rytm serca (wybrane antybiotyki i leki przeciwpsychotyczne);
• leki stosowane w leczeniu lęku i bezsenności (np. benzodiazepiny);
• leki stosowane w leczeniu silnego bólu (np.: morfina);
• leki stosowane w leczeniu alergii (np. cetyryzyna);
• leki stosowane w leczeniu schizofrenii (np.: olanzapina);
• leki przeciwbakteryjne (erytromycyna);
• leki stosowane w leczeniu HIV/AIDS (inhibitory proteazy HIV);
• leki przeciwgrzybicze (ketokonazol);
• leki stosowane w leczeniu wrzodów żołądka (cymetydyna);
• nefazodon (lek przeciwdepresyjny);
• linezolid (antybiotyk);
• buprenorfina;
• tramadol (lek przeciwbólowy);
• błękit metylenowy (stosowany w celu obniżenia wysokiego stężenia methemoglobiny we krwi).

Wszystkie te substancje wraz z potencjalnymi interakcjami zostały wymienione w ulotce dołączonej do produktu leczniczego. To lekarz decyduje o możliwości łączenia ze sobą wybranych preparatów, zachowując przy tym najwyższe standardy bezpieczeństwa prowadzonej terapii.

Pytania pacjentów o lek (FAQ)