Wypełnij wywiad, opłać konsultację, kod do
Paroxinor to selektywny inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny. Zaliczany jest do leków przeciwdepresyjnych, które wdrażane są w terapii różnego rodzaju zaburzeń psychicznych, w tym m.in. depresji, czy też zaburzeń lękowych uogólnionych. O konieczności przepisania preparatu każdorazowo decyduje lekarz na podstawie przeprowadzonych badań, wywiadu z pacjentem oraz jego stanu. Substancją czynną leku jest paroksetyna. Lek dostępny jest w postaci tabletek powlekanych.
Podstawowym składnikiem preparatu Paroxinor jest paroksetyna, która w tabletkach występuje w postaci paroksetyny chlorowodorku półwodnego. W każdej tabletce znajduje się 20 mg tej substancji. Składniki pomocnicze to: laktoza jednowodna, wodorofosforan dwuwodny wapnia Ditab, wodorofosforan dwuwodny wapnia Calipharm, wodorofosforan bezwodny wapnia, stearynian magnezu, karboksymetyloskrobia sodowa, hypromeloza 3 cP, hypromeloza 6 cP, polisorbat, makrogol i dwutlenek tytanu. Pacjent powinien dokładnie zapoznać się ze składem, ponieważ przyjmowanie leku Paroxinor jest przeciwwskazane w przypadku uczulenia na substancję czynną lub jakikolwiek inny składnik.
Ze względu na swoje skuteczne działanie, lek Paroxinor rekomendowany jest w leczeniu różnego rodzaju zaburzeń psychicznych. Podstawowe wskazania do stosowania leku to m.in.:
Decyzję o włączeniu preparatu do terapii każdorazowo podejmuje lekarz prowadzący. Leczenie paroksetyną powinno być prowadzone ostrożnie i tylko pod kontrolą lekarską.
Działanie preparatu opiera się na hamowaniu procesu wychwytu zwrotnego serotoniny. Dzięki temu oddziałuje ona dłużej w synapsie i wydłuża czas pobudzenia komórki odbiorczej. Przekłada się to na zwiększoną częstotliwość wysyłania impulsów nerwowych. Zwiększona stymulacja komórek zależnych od serotoniny wykazuje silne działanie przeciwdepresyjne i uspokajające. Jednocześnie paroksetyna nie hamuje funkcji ośrodkowego układu nerwowego pacjenta.
Decyzję dotyczącą harmonogramu i dawkowania podejmuje lekarz. Pacjent powinien zastosować się do wskazań lekarskich i we własnym zakresie nie zmieniać dawki zalecanej w terapii. W przeciwnym razie leczenie może okazać się nieskuteczne i wzrośnie ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Dawkowanie różni się w zależności od stanu zdrowia pacjenta, a także leczonego schorzenia. Standardowo w pierwszych tygodniach leczenia dawką zalecaną jest 10-20 mg na dobę, a z czasem się ją zwiększa. Jeżeli u pacjenta wystąpią niepokojące objawy ze strony organizmu, to należy zweryfikować stosowane dawkowanie.
Jeżeli dojdzie do pominięcia dawki leku, to nie należy przyjmować dwóch tabletek w celu uzupełnienia pominiętej dawki. Terapię należy kontynuować zgodnie z harmonogramem i kolejną tabletkę przyjąć o zwykłej porze. Nie powinno wpłynąć to na obniżenie skuteczności leczenia.
Nie wolno we własnym zakresie podejmować decyzji o nagłym przerwaniu stosowania leku Paroxinor. Ta powinna być podjęta tylko przez lekarza prowadzącego. Jest to związane z ryzykiem wystąpienia objawów odstawienia takich jak: zaburzenia snu, zaburzenia czucia, mdłości, bóle głowy, biegunka, kołatanie serca, zaburzenia widzenia i inne.
Pod żadnym pozorem nie należy we własnym zakresie zwiększać zalecanej dawki. Nie wpłynie to na poprawę skuteczności leczenia i grozi przedawkowaniem leku. W takiej sytuacji należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub zgłosić się do najbliższego Szpitalnego Oddziału Ratunkowego. Pierwsze objawy przedawkowania to m.in.: rozszerzone źrenice, zwiększenie lub obniżenie ciśnienia tętniczego, pobudzenie, ból głowy, wymioty, gorączka, przyspieszenie rytmu serca, zwiększony lęk, czy też mimowolne skurcze mięśniowe. Przedawkowanie grozi poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi.
Ze względu na swój skład i działanie, lek Paroxinor należy przyjmować bardzo odpowiedzialnie. Występują określone przeciwwskazania do tego, aby włączyć go do terapii pacjenta. Lek nie może być przyjmowany, jeżeli pacjent jest uczulony na paroksetynę lub którykolwiek inny składnik leku. Ponadto preparat nie powinien być łączony z wybranymi lekami, w tym:
Przy tego typu preparatach należy zachować odpowiedni odstęp czasowy, zanim rozpocznie się leczenie paroksetyną. Wszystko po to, aby zadbać o zachowanie wysokich standardów bezpieczeństwa terapii, a także zdrowie pacjenta. Swoją sytuację medyczną należy skonsultować z lekarzem prowadzącym.
Paroxinor to selektywny inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny. Zaliczany jest do leków przeciwdepresyjnych, które wdrażane są w terapii różnego rodzaju zaburzeń psychicznych, w tym m.in. depresji, czy też zaburzeń lękowych uogólnionych. O konieczności przepisania preparatu każdorazowo decyduje lekarz na podstawie przeprowadzonych badań, wywiadu z pacjentem oraz jego stanu. Substancją czynną leku jest paroksetyna. Lek dostępny jest w postaci tabletek powlekanych.
Podstawowym składnikiem preparatu Paroxinor jest paroksetyna, która w tabletkach występuje w postaci paroksetyny chlorowodorku półwodnego. W każdej tabletce znajduje się 20 mg tej substancji. Składniki pomocnicze to: laktoza jednowodna, wodorofosforan dwuwodny wapnia Ditab, wodorofosforan dwuwodny wapnia Calipharm, wodorofosforan bezwodny wapnia, stearynian magnezu, karboksymetyloskrobia sodowa, hypromeloza 3 cP, hypromeloza 6 cP, polisorbat, makrogol i dwutlenek tytanu. Pacjent powinien dokładnie zapoznać się ze składem, ponieważ przyjmowanie leku Paroxinor jest przeciwwskazane w przypadku uczulenia na substancję czynną lub jakikolwiek inny składnik.
Ze względu na swoje skuteczne działanie, lek Paroxinor rekomendowany jest w leczeniu różnego rodzaju zaburzeń psychicznych. Podstawowe wskazania do stosowania leku to m.in.:
Decyzję o włączeniu preparatu do terapii każdorazowo podejmuje lekarz prowadzący. Leczenie paroksetyną powinno być prowadzone ostrożnie i tylko pod kontrolą lekarską.
Działanie preparatu opiera się na hamowaniu procesu wychwytu zwrotnego serotoniny. Dzięki temu oddziałuje ona dłużej w synapsie i wydłuża czas pobudzenia komórki odbiorczej. Przekłada się to na zwiększoną częstotliwość wysyłania impulsów nerwowych. Zwiększona stymulacja komórek zależnych od serotoniny wykazuje silne działanie przeciwdepresyjne i uspokajające. Jednocześnie paroksetyna nie hamuje funkcji ośrodkowego układu nerwowego pacjenta.
Decyzję dotyczącą harmonogramu i dawkowania podejmuje lekarz. Pacjent powinien zastosować się do wskazań lekarskich i we własnym zakresie nie zmieniać dawki zalecanej w terapii. W przeciwnym razie leczenie może okazać się nieskuteczne i wzrośnie ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Dawkowanie różni się w zależności od stanu zdrowia pacjenta, a także leczonego schorzenia. Standardowo w pierwszych tygodniach leczenia dawką zalecaną jest 10-20 mg na dobę, a z czasem się ją zwiększa. Jeżeli u pacjenta wystąpią niepokojące objawy ze strony organizmu, to należy zweryfikować stosowane dawkowanie.
Jeżeli dojdzie do pominięcia dawki leku, to nie należy przyjmować dwóch tabletek w celu uzupełnienia pominiętej dawki. Terapię należy kontynuować zgodnie z harmonogramem i kolejną tabletkę przyjąć o zwykłej porze. Nie powinno wpłynąć to na obniżenie skuteczności leczenia.
Nie wolno we własnym zakresie podejmować decyzji o nagłym przerwaniu stosowania leku Paroxinor. Ta powinna być podjęta tylko przez lekarza prowadzącego. Jest to związane z ryzykiem wystąpienia objawów odstawienia takich jak: zaburzenia snu, zaburzenia czucia, mdłości, bóle głowy, biegunka, kołatanie serca, zaburzenia widzenia i inne.
Pod żadnym pozorem nie należy we własnym zakresie zwiększać zalecanej dawki. Nie wpłynie to na poprawę skuteczności leczenia i grozi przedawkowaniem leku. W takiej sytuacji należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub zgłosić się do najbliższego Szpitalnego Oddziału Ratunkowego. Pierwsze objawy przedawkowania to m.in.: rozszerzone źrenice, zwiększenie lub obniżenie ciśnienia tętniczego, pobudzenie, ból głowy, wymioty, gorączka, przyspieszenie rytmu serca, zwiększony lęk, czy też mimowolne skurcze mięśniowe. Przedawkowanie grozi poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi.
Ze względu na swój skład i działanie, lek Paroxinor należy przyjmować bardzo odpowiedzialnie. Występują określone przeciwwskazania do tego, aby włączyć go do terapii pacjenta. Lek nie może być przyjmowany, jeżeli pacjent jest uczulony na paroksetynę lub którykolwiek inny składnik leku. Ponadto preparat nie powinien być łączony z wybranymi lekami, w tym:
Przy tego typu preparatach należy zachować odpowiedni odstęp czasowy, zanim rozpocznie się leczenie paroksetyną. Wszystko po to, aby zadbać o zachowanie wysokich standardów bezpieczeństwa terapii, a także zdrowie pacjenta. Swoją sytuację medyczną należy skonsultować z lekarzem prowadzącym.
Podczas leczenia paroksetyną zawsze należy zachować zwiększoną ostrożność. Ponadto nie powinno się go stosować w przypadku dzieci i młodzieży poniżej 18. roku życia, ponieważ w tej grupie pacjentów przyjmujących leki przeciwdepresyjne obserwuje się zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Preparat nie powinien być podawany osobom, u których występują myśli samobójcze, a także pogłębione stany zaburzeń lękowych i depresji. Dodatkowe środki ostrożności warto wdrożyć u pacjentów, u których występują: ciężkie zaburzenia czynności nerek lub zmaga się on z zaburzeniami czynności wątroby (np. niewydolnością wątroby).
Preparat Paroxinor może powodować skutki uboczne. Nie występują one u każdego pacjenta i jest to uzależnione m.in. od jego sytuacji zdrowotnej i indywidualnych predyspozycji organizmu. Wybrane działania niepożądane mogą stanowić realne zagrożenie dla zdrowia i życia pacjenta, dlatego nie wolno ich bagatelizować. Przykładowe skutki uboczne związane z przyjmowaniem preparatu Paroxinor to m.in.:
Szczegółowy wykaz wszystkich potencjalnych skutków ubocznych wraz z częstotliwością ich występowania znajduje się na ulotce dołączonej do opakowania. Przed rozpoczęciem terapii pacjent powinien się z nimi zapoznać. Jeżeli w Twoim przypadku wystąpią wymienione lub niewymienione w ulotce niepokojące działania niepożądane, to należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem.
Paroksetyna ma zdolność do wchodzenia w interakcje z innymi lekami. W związku z tym pacjent ma obowiązek poinformowania lekarza o wszystkich przyjmowanych obecnie lub w niedalekiej przeszłości środkach farmakologicznych. Warto powiedzieć także o preparatach, które planuje się wdrożyć w najbliższej przyszłości. Dzięki temu lekarzowi będzie dużo łatwiej o odpowiednie dobranie medykamentu oraz o zadbanie o zdrowie pacjenta.
Jednoczesne stosowanie paroksetyny z wybranymi lekami może zaburzać ich działanie oraz działania Paroxinoru. Szczególną uwagę zwróć na takie środki jak:
Szczegółowy wykaz tych medykamentów znajduje się na ulotce dołączonej do opakowania przez producenta. Należy także zachować ostrożność podczas łączenia paroksetyny z niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi. Wybrane leki mogą nasilać, a jeszcze inne zaburzać działanie Paroxinoru. Zagrożenie stanowi również ryzyko wystąpienia zespołu serotoninowego.
W miarę możliwości nie należy stosować leku Paroxinor u kobiet w ciąży oraz w okresie karmienia piersią. Jest to związane z tym, że może on powodować ryzyko wad wrodzonych dziecka, a także skutki uboczne ze strony pacjentki. Kobiety będące w ciąży lub planujące ciąże muszą o tym poinformować lekarza. Jeżeli jest to możliwe, to rekomenduje się wdrożenie innego rodzaju terapii. Korzyści muszą wyraźnie przewyższać ewentualne ryzyko.
Ponadto substancja czynna Paroxinoru może przenikać do mleka matki i powodować niepokojące objawy ze strony karmionego dziecka. Jeżeli zastosowanie leku jest konieczne, to rekomenduje się zaprzestanie karmienia piersią.
Działanie leku Paroxinor może zaburzać zdolność pacjenta do prowadzenia pojazdów oraz do obsługi maszyn. Jeżeli u pacjenta wystąpią następujące objawy: zawroty głowy, zaburzenia koncentracji, spowolnione ruchy, czy też senność, to należy zrezygnować z prowadzenia auta. Jeżeli jest taka konieczność, to o swoim stanie zdrowia poinformuj przełożonego.