Wypełnij wywiad, opłać konsultację, kod do
Zapraszamy do zapoznania się z charakterystyką medyczną leku Milurit, wskazaniami i przeciwwskazaniami do jego stosowania, składem, mechanizmem działania oraz ewentualnymi skutkami ubocznymi.
Zgodnie z klasyfikacją medyczną Milurit to inhibitor enzymów. Ma postać tabletek i dostępny jest w stężeniu substancji czynnej 100 mg oraz 300 mg. Jego działanie polega na hamowaniu wytwarzania kwasu moczowego w organizmie człowieka zarówno w osoczu, jak i w moczu. Za działanie preparatu odpowiada substancja czynna allopurynol. To analog hipoksantyny. Po dostaniu się do organizmu hamuje działanie oksydazy ksantynowej, która bierze udział w powstawaniu kwasu moczowego. Dzięki temu organizm wytwarza go mniej, dzięki czemu redukuje się powstawanie kryształów kwasu moczowego w tkankach oraz wspiera ich rozpad.
Lek Milurit stosuje się w stanach zdrowotnych, które wiążą się z nadmiarem kwasu moczowego w organizmie człowieka. Dzieje się tak m.in. z powodu: zaburzeń enzymatycznych, kamieni nerkowych, innych chorób nerek czy też w trakcie leczenia z powodu nowotworu. Ponadto lek przyjmuje się w celu:
Ze względu na skład i działanie, lek dostępny jest tylko na receptę po wcześniejszej konsultacji medycznej. Decyzję o jego stosowaniu podejmuje lekarz prowadzący.
Cena leku Milurit zależy od stopnia jego refundacji oraz marży narzuconej przez daną aptekę. Obecnie lek dostępny jest w dwóch opakowaniach. Uśrednione pełne ceny preparatu to:
Zgodnie z przepisami refundacyjnymi obowiązującymi od 1 stycznia 2024 roku lek ten podlega całościowej lub częściowej refundacji w dostępnych opakowaniach. Preparat bezpłatnie otrzymują pacjenci poniżej 18. oraz powyżej 65. roku życia we wszystkich wskazaniach wymienionych w decyzji. Pozostałe osoby mogą skorzystać z częściowej refundacji w ramach tych wskazań i wówczas cena leku to:
Historycznie dostępne były jeszcze tabletki Milurit 200 mg (30 tabletek), jednak obecnie nie są dostępne w sprzedaży.
Na rynku dostępne są zamienniki oraz podobne leki do Milurit. Wśród preparatów, które zawierają taką samą substancję czynną w tej samej postaci, są m.in.: Zyloric, Allopurino Aurovitas, Argadopin i Allupol. Inne podobne środki farmakologiczne to m.in.: Biofenac i Colchicum Dispert. O możliwości zastosowania dowolnego z nich decyduje lekarz prowadzący, który ma na względzie bezpieczeństwo pacjenta.
Podstawowym składnikiem leku Milurit jest substancja czynna allopurynol. Ponadto tabletki Milurit 100 mg zawierają takie substancje pomocnicze jak: skrobia ziemniaczana, laktoza jednowodna, stearynian magnezu, powidon K-25 i karboksymetyloskrobia sodowa (typ A). W tabletkach Milurit 300 mg są takie składniki dodatkowe jak: karboksymetyloskrobia sodowa (typ A), celuloza mikrokrystaliczna, stearynian magnezu, krzemionka koloidalna bezwodna i żelatyna.
Dawkowanie leku ustalane jest indywidualnie na podstawie przeprowadzonych badań. Decyzję o tym podejmuje lekarz prowadzący. Pacjent powinien stosować się do jego zaleceń. Lek Milurit powinno się przyjmować raz na dobę po posiłku. W trakcie leczenia należy pić dużą ilość płynów (optymalnie 2-3 litry na dobę).
W przypadku osób dorosłych zalecana dawka w początkowym okresie leczenia wynosi 100 mg na dobę. Następnie zwiększa się ją do dawki podtrzymującej, która wynosi:
U wybranych pacjentów dawka ustalana jest według ich masy ciała. Wówczas stosuje się 2-10 mg/kg masy ciała na dobę.
Stosowanie leku u dzieci jest wskazane tylko w przypadku niektórych zaburzeń enzymatycznych oraz w przypadku niektórych nowotworów (m.in. białaczki). Wówczas maksymalna dawka dobowa to 400 mg w trzech dawkach podzielonych. Ustala się ją wg przelicznika 10-20 mg/kg masy ciała.
Pacjenci w podeszłym wieku oraz ciężką chorobą nerek lub wątroby mogą wymagać modyfikowania standardowego dawkowania i podawania mniejszej dawki leku.
Stosowanie leku Milurit w okresie ciąży i karmienia piersią nie jest wskazane. Wówczas warto unikać wszystkich środków farmakologicznych. Na ten moment brak wiarygodnych danych o poziomie bezpieczeństwa stosowania leku Milurit u kobiet w ciąży. Lekarz może jednak podjąć taką decyzję wtedy, gdy nie ma innej bezpieczniejszej alternatywy, a korzyści związane z terapią znacznie przewyższają ewentualne ryzyko. Substancja czynna allopurynol przenika do mleka matki, dlatego nie wolno stosować leku w okresie laktacji. Jeżeli jest to konieczne, to należy przerwać karmienie dziecka mlekiem matki w trosce o jego bezpieczeństwo.
Podczas stosowania leku Milurit mogą pojawić się działania niepożądane. Nie występują one u każdego pacjenta. Ich rodzaj oraz skala nasilenia zależą od indywidualnych predyspozycji organizmu. Stosowanie preparatu należy przerwać, jeżeli wystąpią objawy nietolerancji leku, w tym:
U pacjenta mogą wystąpić ciężkie reakcje nadwrażliwości. W ich przypadku lub w przypadku wystąpienia postępujących zmian skórnych należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem i odstawić lek. Stany te mogą powodować poważne zagrożenie dla zdrowia i życia pacjenta.
Inne działania niepożądane odnotowane podczas terapii z lekiem Milurit to m.in.:
Wszystkie odnotowane działania niepożądane wraz z częstotliwością ich występowania wymieniono na ulotce dołączonej do opakowania przez producenta.
Nie należy przyjmować leku Milurit w przypadku uczulenia na jego substancję czynną lub inny składnik leku. To podstawowe przeciwwskazanie. Ponadto w określonych sytuacjach należy zachować szczególną ostrożność. Dotyczy to pacjentów, u których stwierdzono takie stany jak:
Szczególną uwagę zachowuje się również w przypadku pacjentów należących do grupy etnicznej Han z Chin lub pochodzących z Tajlandii, Korei Południowej oraz Korei Północnej.
Pacjent ma obowiązek poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych obecnie lub w niedalekiej przeszłości lekach. Jest to związane z tym, że Milurit może wchodzić z nimi w interakcję i wzajemnie zmieniać swoje działanie oraz zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Szczególną uwagę należy zwrócić na takie środki farmakologiczne jak:
Wykaz wszystkich tych substancji znajduje się na ulotce dołączonej do opakowania przez producenta. Pacjent powinien dokładnie się z nią zapoznać i skonsultować swoją sytuację zdrowotną z lekarzem prowadzącym.